Genialna niemota
Trzy historie, dwie zaczerpnięte z życia i jedna fikcyjna, a wszystkie wykorzystane przez filmowców, mogą być postrzegane jako ciekawe metafory początków kina. Pierwsza opowiada o Minou Drouet, która w 1955 r., mając wówczas osiem lat, zadziwiła świat swoim zbiorem wierszy. Urodziła się jako dzieck...
Saved in:
| Main Author: | |
|---|---|
| Format: | Article |
| Language: | English |
| Published: |
Institute of Art of the Polish Academy of Sciences
2012-09-01
|
| Series: | Kwartalnik Filmowy |
| Subjects: | |
| Online Access: | https://czasopisma.ispan.pl/index.php/kf/article/view/2835 |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| _version_ | 1832576201129984000 |
|---|---|
| author | Marcin Giżycki |
| author_facet | Marcin Giżycki |
| author_sort | Marcin Giżycki |
| collection | DOAJ |
| description |
Trzy historie, dwie zaczerpnięte z życia i jedna fikcyjna, a wszystkie wykorzystane przez filmowców, mogą być postrzegane jako ciekawe metafory początków kina. Pierwsza opowiada o Minou Drouet, która w 1955 r., mając wówczas osiem lat, zadziwiła świat swoim zbiorem wierszy. Urodziła się jako dziecko prawie niewidome, autystyczne, a lekarze uznali jej przypadek za beznadziejny. Kiedy Minou stała się sławna, zagrała w filmie fabularnym Clara et les Méchants ou Bourreaux d’enfants (reż. Raoul André, 1958). Druga historia opowiada o bliźniaczkach, również ośmioletnich, Grace i Virginii Kennedych, które błędnie zdiagnozowano jako opóźnione w rozwoju umysłowym. Dziewczynki wywołały sensację w 1977 r., kiedy odkryto, że potrafią się ze sobą komunikować w języku, które same wynalazły. Jean-Pierre Gorin zrealizował film dokumentalny o bliźniaczkach zatytułowany Poto i Cabengo (1958). Trzecią historię opowiedział Kurt Vonnegut w powieści Slapstick albo Nigdy więcej samotności! (1976). Jej bohaterami są inne bliźnięta – Wilbur i Eliza. W chwili urodzenia oboje uznano za nienormalnych, a potem pozbawiono ich jakiejkolwiek edukacji, ale rodzeństwo w tajemnicy nauczyło się czytać i mówić w kilku językach. Film oparty na tej książce (Slapstick of Another Kind, reż. Steven Paul, 1982) jest niestety powszechnie uznawany za jeden z najgorszych filmów, jakie kiedykolwiek nakręcono. Można dostrzec pewną analogię między tymi trzema przypadkami a wczesną historią kina. Kino narodziło się bowiem jako brzydkie kaczątko, nieme i prymitywne. Mimo że zostało wyśmiane i odrzucone przez wyższe sfery społeczne, jednak i tak wykształciło swój wysoce wyrafinowany język. A potem zaczęło mówić!
|
| format | Article |
| id | doaj-art-643dc57abdba496f8d9d1d217130d888 |
| institution | Kabale University |
| issn | 0452-9502 2719-2725 |
| language | English |
| publishDate | 2012-09-01 |
| publisher | Institute of Art of the Polish Academy of Sciences |
| record_format | Article |
| series | Kwartalnik Filmowy |
| spelling | doaj-art-643dc57abdba496f8d9d1d217130d8882025-01-31T09:56:20ZengInstitute of Art of the Polish Academy of SciencesKwartalnik Filmowy0452-95022719-27252012-09-017910.36744/kf.2835Genialna niemotaMarcin Giżycki0Rhode Island School of Design Trzy historie, dwie zaczerpnięte z życia i jedna fikcyjna, a wszystkie wykorzystane przez filmowców, mogą być postrzegane jako ciekawe metafory początków kina. Pierwsza opowiada o Minou Drouet, która w 1955 r., mając wówczas osiem lat, zadziwiła świat swoim zbiorem wierszy. Urodziła się jako dziecko prawie niewidome, autystyczne, a lekarze uznali jej przypadek za beznadziejny. Kiedy Minou stała się sławna, zagrała w filmie fabularnym Clara et les Méchants ou Bourreaux d’enfants (reż. Raoul André, 1958). Druga historia opowiada o bliźniaczkach, również ośmioletnich, Grace i Virginii Kennedych, które błędnie zdiagnozowano jako opóźnione w rozwoju umysłowym. Dziewczynki wywołały sensację w 1977 r., kiedy odkryto, że potrafią się ze sobą komunikować w języku, które same wynalazły. Jean-Pierre Gorin zrealizował film dokumentalny o bliźniaczkach zatytułowany Poto i Cabengo (1958). Trzecią historię opowiedział Kurt Vonnegut w powieści Slapstick albo Nigdy więcej samotności! (1976). Jej bohaterami są inne bliźnięta – Wilbur i Eliza. W chwili urodzenia oboje uznano za nienormalnych, a potem pozbawiono ich jakiejkolwiek edukacji, ale rodzeństwo w tajemnicy nauczyło się czytać i mówić w kilku językach. Film oparty na tej książce (Slapstick of Another Kind, reż. Steven Paul, 1982) jest niestety powszechnie uznawany za jeden z najgorszych filmów, jakie kiedykolwiek nakręcono. Można dostrzec pewną analogię między tymi trzema przypadkami a wczesną historią kina. Kino narodziło się bowiem jako brzydkie kaczątko, nieme i prymitywne. Mimo że zostało wyśmiane i odrzucone przez wyższe sfery społeczne, jednak i tak wykształciło swój wysoce wyrafinowany język. A potem zaczęło mówić! https://czasopisma.ispan.pl/index.php/kf/article/view/2835Minou DrouetGrace i Virginia KennedyWilbur i Eliza |
| spellingShingle | Marcin Giżycki Genialna niemota Kwartalnik Filmowy Minou Drouet Grace i Virginia Kennedy Wilbur i Eliza |
| title | Genialna niemota |
| title_full | Genialna niemota |
| title_fullStr | Genialna niemota |
| title_full_unstemmed | Genialna niemota |
| title_short | Genialna niemota |
| title_sort | genialna niemota |
| topic | Minou Drouet Grace i Virginia Kennedy Wilbur i Eliza |
| url | https://czasopisma.ispan.pl/index.php/kf/article/view/2835 |
| work_keys_str_mv | AT marcingizycki genialnaniemota |