Czas dzieciństwa i dojrzewania. Dwie epoki heroiczne w „Sanatorium pod Klepsydrą”
Sanatorium pod Klepsydrą (1973) Wojciecha Jerzego Hasa opowiada o powrocie do dzieciństwa i wieku nastoletniego, nie jest jednak historią utkaną z tradycyjnie rozumianych wspomnień. To film o wyprawie w głąb czasu. Dla Brunona Schulza, autora pierwowzoru, dojrzewanie do dzieciństwa jest egzystencja...
Saved in:
| Main Author: | |
|---|---|
| Format: | Article |
| Language: | English |
| Published: |
Institute of Art of the Polish Academy of Sciences
2013-03-01
|
| Series: | Kwartalnik Filmowy |
| Subjects: | |
| Online Access: | https://czasopisma.ispan.pl/index.php/kf/article/view/2778 |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| Summary: | Sanatorium pod Klepsydrą (1973) Wojciecha Jerzego Hasa opowiada o powrocie do dzieciństwa i wieku nastoletniego, nie jest jednak historią utkaną z tradycyjnie rozumianych wspomnień. To film o wyprawie w głąb czasu. Dla Brunona Schulza, autora pierwowzoru, dojrzewanie do dzieciństwa jest egzystencjalnym zadaniem dla każdego człowieka. I chociaż postulat ten brzmi jak element psychoanalitycznej terapii, nie otrzymujemy powierzchownego freudyzmu ani w prozie Schulza, ani w filmie Hasa. Freud chciał uwolnić swego pacjenta od ciężaru dzieciństwa i zaoferować wolność w teraźniejszości po uporaniu się z traumą wczesnych doświadczeń. Natomiast w wizji Schulza dominuje pragnienie powrotu do czasu przeszłego, ponieważ tylko tam możemy odnaleźć wolność – dziecięcą, niczym nieskrępowaną twórczość. W Sanatorium pod Klepsydrą wokół figur rodzicielskich nie tylko krystalizuje się ludzka osobowość, ale zostaje ujawniona filozofia czasu. Has powtarza za Schulzem, że śmierć i narodziny to dwie strony życia, podobnie jak figury Matki i Ojca. Grób i łono są źródłami czasu, stamtąd wszystko wypływa i tam powraca. Żadna miłość nie jest pierwsza, a żadna śmierć ostateczna.
|
|---|---|
| ISSN: | 0452-9502 2719-2725 |