Dialektyka powierzchni i głębi w filmie dokumentalnym
W swoim artykule autor zajmuje się specyficznym splotem problemów związanych z pojęciem powierzchni i głębi w filmie dokumentalnym. Przylipiak wychodzi od zagadnień wiążących się z amerykańskim kinem bezpośrednim, którego twórcy chcieli, aby film był odzwierciedleniem rzeczywistości i którzy mocno...
Saved in:
| Main Author: | |
|---|---|
| Format: | Article |
| Language: | English |
| Published: |
Institute of Art of the Polish Academy of Sciences
2006-09-01
|
| Series: | Kwartalnik Filmowy |
| Subjects: | |
| Online Access: | https://czasopisma.ispan.pl/index.php/kf/article/view/3466 |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| Summary: | W swoim artykule autor zajmuje się specyficznym splotem problemów związanych z pojęciem powierzchni i głębi w filmie dokumentalnym. Przylipiak wychodzi od zagadnień wiążących się z amerykańskim kinem bezpośrednim, którego twórcy chcieli, aby film był odzwierciedleniem rzeczywistości i którzy mocno wierzyli, że idea ta jest możliwa do zrealizowania. Twórcy ci wielokrotnie podkreślali, że pragną schwytać życie w takiej formie, w jakiej ono się faktycznie przejawia i wydarza. Autor pisze przede wszystkim o języku stosowanym w dyskursie na temat filmów dokumentalnych, a także o specyficznych figurach retorycznych, które są w nim obecne. Cytując rozmaite krytyczne wypowiedzi i przywołując różne punkty widzenia, Przylipiak skupia się na tej grupie komentatorów, która usiłowała przetransponować dyskurs o kinie bezpośrednim na język i terminologię idealistyczną. Według nich należałoby zatem stwierdzać, że kino bezpośrednie nie pokazuje (rzeczywistości) oraz nie przenosi (widza na miejsce zdarzeń), ale że ujawnia. Obraz rzeczywistości przestaje być celem, a staje się narzędziem, znakiem i sygnałem, które prowadzą do czegoś, co jest niewidoczne, a co powinno być ujawnione. Nie powinniśmy zatem dłużej mówić o rzeczywistości, ale o esencji rzeczywistości. Nawiązując do teorii Hannah Arendt, Przylipiak zastanawia się nad dualizmem, tak głęboko zakorzenionym w filozofii: prawdziwe-fałszywe, powierzchnia-istota, idea-myśl. Na końcu autor stwierdza za Arendt, że największy błąd polega nie na odróżnianiu pozoru od rzeczywistości, ale na hierarchii przypisującej dużo wyższy status rzeczywistości niż pozorowi.
|
|---|---|
| ISSN: | 0452-9502 2719-2725 |